Madendi uzuvları ve ruhu… Kapattığı an gözlerini, alacakaranlık olan yol ışığa vurmalı… İşlenmeliydi nakış işler gibi… Dövmeli, yakmalı ve derinliğinde saklanan ışık süzülmeliydi… Baharda çiçek açan bir gonca, bir tomurcuk gibi… Elbet yaktıkça yakardı, açtıkça solmaya yüz tutardı… Göz gözü görmezdi kimi an, her yeri sardığında ışıklar… Bundandı yola yol olan kalbin ritimleri… gönül ritmini …







