zaman oyunlar oynuyordu ins’ana
oysa zaman bir sanı idi
an’ gün de salınan
sonsuz denge desenleriyle içimizde anbean titreşen,
ruh’ anımsayandı içinde kımıl kımıl
kımıldayan,
seni sana anlatabilmenin hiçliğinde
salınımların çekimine …
bir his dokunuşu kıpırtısıyla
uzuvlarını delip geçen
kalbinde bir fısıltıydı
duyabilmenin hatrına seni sana akıtan
bir sancıydı bir düş’ idi
görü de yansıyan his,
sonsuzluğundan akan
hatırlamadığın an hissi
tüm hislerin titreştiği zamandı
ve birleşen parçacıkların boşluklarıydı
hissetmek,
tüm anları
ve hiçliğinde kaç asır tutuşan ritimdi?..
özlemek
kendinde kendini?..
…
