Gözlerimi kapatıyorum, gözlerim kainat oluveriyor.
İçinde de sen…
Renk renk çiçekler açıyor, sonsuz karanlık uzuvlarında…
Artık ne karanlık var ne de aydınlık…
Uçmanın heyecanı sarıyor, ruhumuzu…
Tutkuyla dans ediyor ruhumuz,
evrenin ahenkli ritmiyle…
Yıldızlar seyre dalıyor,
parlak görkemli ışığımızı…
Gizemli bir dokunuş değiyor,
bütünleşen düşsel bir yolculuğun yansımaları savruluyor dört bir yana…
Uçmak,
tüm çıplak gerçekliğinden öte biz oluyor…
sen…ben…
her an… kainatın sonsuz kıvrımlarında…
