Unutmak ile başladık güne… dünkü gözü yaşlı çocuğu… daha birkaç saat önce tecavüze uğrayan küçücük bedenleri… bebekleri, çocukları…
Sonra kalkıp bir çay koyduk ocağa… Ya da bir yudum aldık elimizdeki kadehten, bardaktan…
Demem o ki… Unutmak ile yaşamak arasında, hep unuttuk! Durmadan, yılmadan… Saniye saniye haykıran, inleyen… ama sessizce bağıran, çığlık atan çocukları… Sönmüş gözlerinin, ışığını unuttuk!.. O denli unuttuk ki! Bir çocuğun gözlerinin içindeki ışığın dahi ırzına geçtik!.. Her birimiz… her saniye… her dakika… Birileri dokunarak, yıkarak, kırarak geçti ırzına… bir diğeri adaleti sağlamayarak bir kez daha… Sonra bizler…
…bir yudum sonra, nefes aldığımız hayatı içmeye başladık doyasıya, unutarak!..
Her birimiz her saniye… çocuk tacizlerini, kadın tecavüzlerini… yakılan-yıkılan sayısız masum insanları… öldürülen sayısız faili meçhulü… daha sayısız katliamı unuttuk!…
Sadece bir nefes daha yaşamak için!
…ya da bir nefesle kapıldık hayatın akışına…
nedensiz, kimliksiz…
3 Haziran 2019
