Sanat, varoluşun sancısından kaçmak için tutunduğun, büyüsüne kapıldığın tutkunu olduğun bir dal iken… buruk… kırık… derin bir yansıması olduğunu hissettiğinde… her şey tuzla buz…Varoluşun sanata dokunuşu mu?… Sanatın varoluşu derinden hissedişi mi?.. İç içe bir kıvrım sadece…
Dünyanın tüm kötülüklerinden kaçıp sığındığın sanat, seni bambaşka bir boyuta taşır. Her şeyin iç içe olduğu, tüm hislerin derinden hissedilerek yaşandığı bir diyara… İşte burada mutluluk, sancının başında… sonunda hüküm sürmekte… Sadece an… Sonrası derin bir huzur… tabii tedirginlik hissiyatının varlığı olmadığı anlarda…
Ne yazık ki! Hiçbir hissin, uzun soluklu garantisi yok uzuvlarımızda. Ne bu dünyanın boyutlarında ne de evrenin… Hüzün… mutluluk… her biri… huzur kokan bir hissin boşluklarıyla anlara dağılır ve yaşamımızın bize kattıklarıyla derinliklerimize dokunur.
Farkındalığın tedirginliğinde, ürkek bir kuş misali uçmakta düşünceler her an… Uçmak… gökyüzü… Onlarında bir sınırı olduğunu… derin bir karanlıkla çöken aydınlığın, esiri olur varlığın.
Nerede olduğunun bir önemi kalmaz bu dünya boyutunda. Varlığını sonsuzluğa taşıyan… Düşüncelerine uçmayı, başka diyarlara yol almayı öğreten…fikirlerin… ruhun… Nokta kıvrımı bedenine anlam katan hislerinle bir düşün parçaları… hepsi aynı düşün… evrenin… uzuvlarının… ışık yansımaları…
