Madendi uzuvları ve ruhu…
Kapattığı an gözlerini,
alacakaranlık olan yol ışığa vurmalı…
İşlenmeliydi nakış işler gibi…
Dövmeli, yakmalı ve derinliğinde saklanan ışık süzülmeliydi…
Baharda çiçek açan bir gonca, bir tomurcuk gibi…
Elbet yaktıkça yakardı, açtıkça solmaya yüz tutardı…
Göz gözü görmezdi kimi an, her yeri sardığında ışıklar…
Bundandı yola yol olan kalbin ritimleri…
gönül ritmini hissetmenin aşkınlığı…
işte bundandı…
karanlığa ışık vurmalı, ışığa gönül ritmi sunmalıydı…
madendi kozmosun uzuvlarında sayıklayan ve savrulan…
madendi dünya madendi insan…
yeryüzü gökyüzüyle dans ederken kozmosun uzuvlarında…
katman katman kıvrımlarında süzülen bir madendi nefes alan her can…
ışıl ışıldayan bir ışıktı uzuvları ve ruhu…
ya da karanlığın kuytularında debelenen bir kömürdü…
bir elmastı,
altındı, demirdi bakırdı…
bir madendi her can…
kıvrım kıvrım süzülen iç içe…
bir madendi işlenmeye yüz tutan…
ve kararını vermeliydi ins’an,
katman katman yeryüzünde debelenen bir kömür mü olmalıydı?..
ya da
ışık olup sonsuzluğun kıvrımlarında mı akmalıydı?..
…Sarmal Dans’
şiir kitabımdan…
