Yaşam seyrinde farkında olmadığımız boyutlardan geçeriz ve bu boyut geçişlerini algılayabilmek ancak bireyin kendini bulma yolcuğunda içselliğine önem vermesiyle yansır.
Bir nevi uzuvlarında sönümlere tutulan ruhunu, yeniden ışıldatması ile yaşamına yansıyacaktır.
Ve kendini kozmosun uzuvlarında hisseden her birey kozmos anlamında da güzel yansımalara sebebiyet veren o büyü salınımlarını başlatan dokunuşu yansıtan portal olur.
Yansıma bulduğu dünyada öncelikle dışarıda olmanın hissinde bocalar ve dış dünya algısına iyice kapılır insan. Kendini ya da dünyayı varoluşunu düşünmeyi bir kenara iter ve yaşamın sürüp giden yeme-içme tüketme kargaşa-kuru gürültü- taraf- gruplaşma gibi daha sayısız olgu ve kavramların içinde sıkışır. böylece içsel tatminsizlik ve doyumsuzluk yaşamı ele geçirir.
Esasen tüm bu olgular pek tabii ki yaşamın algoritmasında olması gereken olası yansımalardır.
- Fakat düşünmekten ve hissetmekten yoksunluk, ins’anın varoluşunu bir adım öteye taşımasına engel teşkil eder.
ve en büyük yanılgı sevgiyi, aşkınlığı küçümseyerek dünyanın diğer algoritma yanılgılarının daha önemli olduğu algısına kapılıp gitmektir.
Diğer her oluşum, olası dünya algoritmasının sınırları ve çizgilerini belirler. Ancak sevgi ve aşk- aşkınlık kozmos boyutunda boyutsuzluğun kapılarını açar, yani insana kendini- hakikati yansıtır.
Ve bu algıya erişebilme yetisi de yine diğer tüm oluşumların sınırlarını aşmak ve ötesine geçmekle varolur.
Ekleyeceğim diğer tüm başlıkların içeriğiyle bütünleşen bir içerik olduğu gibi kısa ve öz genel hatlarıyla “içsel yolculuk ve kozmos” ile alakalı yansıtmak istediğim deneme yazınlarını zaman içinde genişletmeyi – açınlamayı daha uygun buluyorum.
