Ne sevginin adaleti ne de hüznün…
ve mutluluğun…
yok hiçbirinin yansıması…
Belki sadece…
aynanın ötesinde, bir yerlerde…
Ne kuşlar gökyüzünde gezinirken adaletli, bir diğerine…
ne de yeryüzünde toprağa basan ayaklar…
Hiç hiçbiri çağırmıyor adaleti, bir diğerinde…
tam adı ile…
hep eksik… yarım…
gündelik koşuşturmalar içinde…
Bir çiçeğin büyümesi mevsiminde…
Bir çocuğun gülümsemesi çocukluk çağında…
Doğanın nefes alması, zihnimde…
Her biri düşüncelerim kadar özgür ve adaletli…
Ya adalet hangi anlamı ile dokunmak ister yaşamlara?..
Ya da neden sığamıyor kalp atışlarına?..
Vicdanın tin sesi uğuldarken, dört bir yanda…
duyulmuyor, hissedilmiyor…
Toprağa sadece güç hırsıyla basmak için dokunan ayaklarda…
Oysa her biri sahip aklın sonsuz dokunuşlarına…
İşte yanlış bilenen gerçekler haykırıyor tam burada…
Ne akıl ne adalet… ne de vicdan…
Olmuyor dokunmuyor…
Berrak bir su ışıltısı, saf iyiliği hisseden bilinç olmadıkça…
